Eerste reflectiemoment

Het viel niet mee hoor, de hele week rennen en vliegen door een grote en relatief vreemde stad. We hebben zo ontzettend veel gezien en gedaan dat we elke avond als volgezogen sponzen op de bank neerploften om onze ervaring, vaak tot diep in de nacht, op papier te zetten en nog eens te bespreken. Dat was hard nodig, want vaak wist ik aan het eind van de dag al niet meer waar ik 's ochtends mee begonnen was. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat deze eerste, bomvolle week me supergoed is bevallen!

Met de hele groep kwamen we vrijdagmorgen weer samen in het SFBB-gebouw. Iedereen kreeg de gelegenheid over de stage te vertellen, vragen te stellen en op verhalen te reageren. Het enthousiasme spatte er aan alle kanten af, al bleven we gelukkig nog wel iets van een nuchtere Hollander hebben: het gras is hier echt niet altijd groener. Ook realiseren we ons dat alle geweldige dingen die we hier gezien hebben niet zomaar kant-en-klaar in Nederland in te voeren zijn.

Een voorbeeld is het slapen. In geen enkele Kita hebben we echte bedjes ('konijnenhokken' zoals een van de Berlijnse PM'ers ze geschokt had genoemd) gezien. De kinderen slapen hier allemaal op matrasjes op de vloer. In veel Kitas zijn er speciale verrijdbare opbergrekken voor de matrasjes zodat de ruimte na het slapen weer voor iets anders gebruikt kan worden. Slecht voor je rug? Dat valt reuze mee: zelfs de kleinste kinderen kleden zichzelf uit en gaan braaf in bed liggen.

Vervolgens kwam de veiligheid ter sprake. Hoewel er absoluut verantwoord gewerkt wordt, gaan de PM'ers veel soepeler om met de veiligheidsnormen. Al bij ons eerste werkbezoek riepen we te pas en te onpas "dit zou de GGD nóóit goedkeuren!". Al snel werd ons duidelijk dat wij onszelf door deze denkwijze, hierbij gedoopt tot 'GGD-kramp', nogal beperken in ons werk. Er zijn aanvaardbare en onaanvaardbare risico's. Zolang je je werkwijze kunt verantwoorden met goede argumenten en praktijkvoorbeelden, kun je best op redelijke wijze met de GGD in discussie gaan.

Iets waar we met z'n allen best een beetje jaloers op zijn, zijn de grote, veelzijdige en uitdagende buitenruimten die bovendien heel natuurlijk ogen door al het groen. Dat hadden we midden in zo'n grote stad niet verwacht. Ook was er geen knallende kleur te bekennen. Zowel de op Kitaspeelplaatsen als de openbare speelplaatsen stonden nagenoeg alleen maar houten toestellen, in houtkleur. De oppervlakte was vaak ongelijk, er kon gekleuterd worden op grote keien en in bomen, de kinderen kropen door 'groene poortjes', er waren kleine houten bruggetjes, hier en daar stond een waterpomp en er werden tekeningen gemaakt met stokjes in het zand. De motoriek kon dus naar hartenlust getraind worden. Op wat emmertjes en schepjes na was er geen speelgoed; kinderen leken genoeg te hebben aan de uitdaging van de buitenruimte zelf. Toen ik vroeg of de ehbo-doos vaak tevoorschijn gehaald moest worden, werd er gelachen; er gebeuren nauwelijks ongelukken. Verder gold op veel plaatsen het motto: 'ieder kind heeft recht op builen en schrammen'.

 

 Voorbeelden van openbare speelplaatsen in Berlijn