"Opgelet! Iedereen gaat nu plassen, óók de kinderen die niet moeten plassen. Tempo! Tempo!"
Het eerstvolgende half uur kan er niet geplast worden dus op elke "ikwilnietikwilniet" volgt een ferm "jemoetjemoet!" en daar eindigt de discussie. Kleuters kennende, zijn er altijd wel exemplaren die thuis bij hoog en bij laag beweren nog geen druppel in de blaas te hebben maar zodra je de deur achter je dicht trekt staan ze met een moeilijk gezicht heen en weer te wiebelen. Ik houd het onderweg graag droog.
Onze oudste en als je het mij vraagt vroeg puberende blagen vervelen zich in de trein en broeden op een plan om van hun stoel te mogen. Ze moeten naar de wc, allevier tegelijk. Aardige smoes, jammer dat hij zo doorzichtig is. Verveling zit niet in de blaas maar tussen de oren. Bij de vliegtuigen houden we weer een plasstop. De heren mogen zelfstandig naar de wc maar als het te lang duurt, ga ik toch even om een hoekje kijken en val bijna om van het lachen. Vier mannekens Pis staan op een rijtje voor een zilverkleurig pissoir dat net iets te hoog is en doen met bloedserieuze koppen hun uiterste best de straal netjes over het randje te mikken, wat nog lukt ook. Als ik het gevaar niet zou lopen achteraf beschuldigd te worden van viespeukerij, was dit een heus Kodak-moment geweest.
Als de blazen leeg zijn mogen de kinderen in het ballenbad. Wij houden het spul in de gaten vanaf het terras bij de ingang. Bij het toegangspoortje staat een knulletje van een jaar of vier paniekerig om zich heen te kijken. Nerveus wiebelt hij van het ene op het andere been. Dan zie ik de vloer onder hem nat worden en begint hij keihard te huilen terwijl hij midden in zijn 'ongelukje' blijft staan.
Het wemelt van de volwassenen rondom het ballenbad maar niemand bekommert zich om dit jongetje. Ik voel meelijden en boosheid tegelijk. Welke idioot dumpt zijn kind in een ballenbad op een retedruk vliegveld zonder er verder ook maar enige aandacht aan te besteden? De vader naast me kan om het tafereel smakelijk lachen, wat me nog bozer maakt. Ik kijk hem kwaad aan. "Uw kind loopt hier toch ook rond? Fraaie vader bent u!". "Nou en? Het is toch zeker niet mijn kind?" antwoordt hij schouderophalend en slurpt het schuim van zijn cappuccino.
Omdat het jongetje nog steeds in zijn eigen nattigheid staat te brullen, besluit ik hem te troosten en help hem zijn mama zoeken. Na vijf minuten meldt zich dan eindelijk de vrouw. Ze wil hem meenemen maar ik houd haar staande. "Sorry maar zou u dat niet even opruimen?" vraag ik. De vrouw kijkt me geërgerd aan, antwoordt dat ze het niet gezien had en loopt weg. Doof en nog blind ook. De fraaie vader zit nog steeds te grinniken en ondertussen word ik steeds kwader. Ik zie het al voor me dat iemand hier straks gigantisch op zijn muil gaat dus ik grijp een stapel servetten om de plas mee af te dekken tot die rare moeder het komt opruimen.
Ik sta nog niet rechtop of er komen twee kinderen uit het ballenbad gerend. De een glijdt op zijn sokken door de urine, de ander verliest zijn evenwicht en belandt er midden in. Wederom een brullend kind en geen enkele volwassene die zich er druk om maakt. Christus te paard! Baar dan geen kind! Met recht pissig stap ik naar het kind toe, troost hem en vraag hem zijn ouders aan te wijzen. Dat lukt hem niet omdat ze in geen velden of wegen te bekennen zijn. Ondertussen wenk ik een medewerker om te vragen of hij de boel wil opruimen. Dat is hij geenszins van plan want: "u laat uw kind hier toch zeker zelf de boel bevuilen." Adem in-twee-drie, adem uit-vijf-zes.
Nou zal hij mooi worden! Hang ik hier de bloody do-gooder uit en wat krijg ik? Stank voor dank. Wat mankeert al deze mensen?! Ik wens hen stuk voor stuk hardnekkige incontinentie toe. "Bekijkt u het even" zeg ik tegen de medewerker terwijl ik me snel omdraai voordat ik hem aanvlieg. "Wat gaat u doen?!" wil de onuitstaanbare zeikstraal weten. "Plassen," zeg ik "nou goed?"
De fraaie vader verslikt zich bijna in zijn cappuccino, zo grappig vindt hij het. De doofblinde moeder komt eindelijk aangesjokt met een een lullig velletje wc-papier om de reeds door servetten geabsorbeerde plas voor de vorm nog eens met de Franse slag op te vegen. Het in de plas uitgegleden kind trekt een sprintje naar zijn plots opduikende moeder, springt haar in de armen en klemt zijn drijfnatte benen om haar middel. Mijn beurt om eens even breed te grijnzen.
