Ik durf te wedden dat elke PM'er het wel eens zegt: "zit niet te spelen met je eten!". Waarom mag dat eigenlijk niet? Gaat het eten dan niet snel genoeg? Geeft het rommel? Toont het kind op die manier geen respect voor zijn voedsel? Is het een fatsoensnorm? Mag eten geen feest zijn? Of zeg je het uit gewoonte en weet je niet eens precies waarom ("het hoort gewoon niet")? Wat de reden ook mag zijn, vraag je eens af of het echt zo erg is dat kinderen af en toe met hun eten spelen en het hoeft helemaal niet onverantwoord te zijn. Kijk eens waar je eigen grens op dit gebied ligt en vraag je af of je hem wilt verleggen.
Misschien gaat de slechte eter wel nieuwe dingen proberen en ontwikkelt hij zo zijn smaak. Misschien krijgt de tergend trage eten wel zoveel plezier in het nuttigen van de maaltijd dat het voortaan een stuk sneller gaat. Misschien wordt de sfeer aan tafel wel een stuk gezelliger of socialer. Wie weet leert de schrokker zo wel beter kauwen en bewuster eten. En stel je eens voor dat het kind dat steevast "kan ik niet" roept wanneer je hem een vork geeft nu ineens "zelluf doen!" zegt.
Ik moest vreselijk lachen om het "spikkeltjesworstmasker" dat me tijdens de lunch ineens zat aan te gapen met als gevolg dat twee minuten later alle kinderen met een plakje kaas of worst of zelfs een boterham met pasta voor hun gezicht zaten. Hilariteit alom. "Whooee ik ben het worstwezen!" klonk het. "Ik ben een kaasmonsterrr!". "En ik ben een gevaarlijk pastaspook!". Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn ogen en vroeg me hardop af hoe we al die enge monsters konden weg jagen want ik werd er bang van. Daar hoefden de kids niet lang over na te denken: "we eten ze op, hier kijk, ik bijt zo zijn wang eraf, haha!". De bordjes waren binnen no time leeg en de kinderen hadden de grootste schik gehad. Op die manier vind ik spelen met eten helemaal niet verkeerd. Mijn grens ligt kennelijk wat verder weg, bij het smakken en met volle mond praten.
Er blijkt een hele markt gebaseerd te zijn op spelen met je eten. Na wat snuffelen op het internet had ik al snel een hele verzameling van leuke ideeën. Om even een tipje van de sluier op te lichten:
Hoofden versieren, een bouwplaats van je bord maken, puzzelen met je tosti.
Spaghetti-saurus, muzikale lepels, melkkoe.
Superlepel voor superkids, tic tac toast, Dracula op je ketchupfles.
Ninjakoekjes, cupcake-schedels (lekker eng voor Halloween) en slurpen als een olifant.
Natuurlijk kun je van de lunch zelf ook makkelijk een (gezond en verantwoord) feestje maken. Bezoek de volgende website eens voor bakken vol boterhammeninspiratie:
Funky Lunch. Vult de maag en voedt de creativiteit, verbeelding en smaakontwikkeling. In Engeland zijn er scholen die
'Funky Lunch Days' organiseren. Leuk!
Ik moest vreselijk lachen om het "spikkeltjesworstmasker" dat me tijdens de lunch ineens zat aan te gapen met als gevolg dat twee minuten later alle kinderen met een plakje kaas of worst of zelfs een boterham met pasta voor hun gezicht zaten. Hilariteit alom. "Whooee ik ben het worstwezen!" klonk het. "Ik ben een kaasmonsterrr!". "En ik ben een gevaarlijk pastaspook!". Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn ogen en vroeg me hardop af hoe we al die enge monsters konden weg jagen want ik werd er bang van. Daar hoefden de kids niet lang over na te denken: "we eten ze op, hier kijk, ik bijt zo zijn wang eraf, haha!". De bordjes waren binnen no time leeg en de kinderen hadden de grootste schik gehad. Op die manier vind ik spelen met eten helemaal niet verkeerd. Mijn grens ligt kennelijk wat verder weg, bij het smakken en met volle mond praten.
