Quoting kids

Topografie met kleuters op de BSO:

"Hee juf, België zit vast aan Nederland hè... met superlijm!!"

***

"Weet jij waar Amsterdam ligt?"

"Ja, in de Arena!"

***

De sint is weer in het land!

Ik: "Kan ik aan Sinterklaas doorgeven dat jullie allemaal braaf zijn geweest?"

Kleuter: "Braaf is voor hondjes."

Dat ik het even weet....

Gekleurd brooddeeg

Zelf brooddeeg met een kleurtje maken: 3 kopjes bloem, 1 kopje zout, 1 kopje water, 2 eetlepels zonnebloemolie en een paar druppels verf... kneden maar!

Kleuren mengen

Vormgeven

Manipuleren; kneden, rollen, duwen, trekken, plat slaan...

In stukjes snijden, tellen, meten, vergelijken...

4000 meter wandelplezier op blote voeten!

Weer of geen weer, vandaag hebben we onze jongste telgen meegenomen naar het Blotevoetenpark in Brunssum om de zintuigen weer eens op een andere manier te prikkelen. Gehuld in oude speelkleren en regenjassen (in verband met typisch Hollands zomerweer) maar zónder schoenen en sokken gingen we op pad. 

De kinderen waren ongelooflijk optimistisch. Toen het keihard begon te plenzen riepen ze gillend van plezier "jaaa lekker douchen!" terwijl ze vrolijk rondsprongen in de modderplassen. Zelfs toen meneer donder en mevrouw bliksem zich aandienden, riep onze jongste woudloper "Joepie! Onweer! Mijn lievelingsgeluid!". Het was ook wel een beetje spannend want hoe zwarter de lucht werd, hoe donkerder het in het bos werd. Maar ook daar wisten sommigen een positieve draai aan te geven. "Het lijkt wel 's nachts! Vet cool!".

We hebben in plassen gestampt, door modderpoelen gewaad en in de drek geglibberd. We zijn over talloze obstakels zoals boomstammen en reuzenkeien geklauterd. We hebben allerlei structuren onder onze voetzolen gevoeld; gras, zand, houtsnippers, steentjes, bladeren, et cetera. We hebben aan touwen gehangen en op houten palen gebalanceerd. En vooral ontzettend veel lol gehad. Ondanks de regen. Of misschien zelfs wel een beetje dankzij de regen.

Aan het einde van de route zaten we van onze tenen tot onze oren onder de modder, tot groot plezier van de kinderen. "Dit is echt de allervieste dag uit mijn leven! Haha!"

Op de terugweg in de bus zaten 22 knikkebolletjes met rode wangen. 

Vies, moe en gelukkig.

Punt 6 (Run around in the rain), punt 18 (Balance on a fallen tree) en punt 20 (Make a mud slide) van de lijst "50 Things to Do Before you’re 11 ¾" kunnen afgevinkt worden :)

De website van het Blotevoetenpark vind je hier.

Kinderkookcafé: zelf jam maken

Nadat we de aardbeien afgespoeld hebben, moeten de kroontjes eraf en snijden we het fruit in kleine stukjes.

De aardbeien gaan in de pan met wat citroensap en een kilo geleisuiker per kilo fruit. Dat moet 10 minuten goed koken tot het fruit zacht wordt en de gelei indikt.

De potten moeten gesteriliseerd zijn met kokend water voordat de jam erin kan. Potjes vullen, deksel erop en eerst even op de kop zetten. Na 5 minuten kunnen ze rechtop afkoelen en hebben we tijd om labels voor onze jampotten te maken.

Kinderkookcafé: zelf pindakaas maken

Heeeel veel pinda's doppen

Met wat olie, zout en suiker mixen

In schone potten scheppen

Eet smakelijk!

Lieve lezers,

Het is crisis in kinderopvangland. Met mij verkeren nog honderden collega's in het ongewisse over het behoud van hun baan of zijn deze misschien zelfs al kwijt geraakt. Op dit moment is er ook binnen de organisatie waarvoor ik werk een grote reorganisatie gaande. Dit zorgt voor pijnlijke onzekerheid. Om deze reden zijn er al een tijdje geen nieuwe berichten van mijn hand op dit weblog verschenen. Ik hoop natuurlijk snel weer in de spreekwoordelijke pen te kunnen klimmen, met beter nieuws.

Voor nu wens ik alle betrokkenen heel veel sterkte in deze moeilijke, spannende tijd.

Bang in het donker

Zijn we er al? Ik ben bang van niet. Maar ik ben zo moe. Nog even volhouden. Dat daar, dat wittige rondje dat niet af is, geplakt tegen dat blauwe dingetje, daar woon ik hè? Dat moet wel want blauw is mijn lievelingskleur en wit trouwens ook. Is dat zo? En wat is dit hier dan? Ik stampte tweemaal met mijn voet op de grond. Waar zijn we nu dan, op dit moment, als ik vragen mag? Ja, op de stoep natuurlijk. Dat zie je toch?

Zo werkt dat in zijn wereld. Op ons scheen het licht van dat wittige rondje dat niet af was en waar hij strakjes, na het eten en zijn bad, onder zijn dekentje kruipen zou, samen met poes die eigenlijk beer was maar die omdat hij nu eenmaal liever een poes wilde voortaan onder die naam door het leven moest. Maar nu nog niet.

Er moest gewandeld worden, een flink stuk, in rap tempo ook want erg warm was het niet en terwijl het blauw haast ongemerkt vervaagde, werden we steeds nét niet opgeslokt door het witte schijnsel. Daar liepen we te snel voor.

Er zijn geen schaduwen hè? Dat kan ook niet want wit kan geen zwart maken. Daar had ik niet eerder over nagedacht. Sommige dingen neem je als volwassen mens gewoon voor lief, als ze je al niet volkomen ontgaan. Ik wist alleen dat het wittige rondje dat niet af was, niet helemaal af was omdat het zich gedeeltelijk in een schaduw bevond, maar dat hield ik voor me want anders zou ik een heleboel uit te leggen hebben en dan zou het nog maar de vraag zijn of meneer mij zou geloven. Dan hoef ik dus ook niet bang te zijn voor nachtmerries, die maken ze daar niet. Namelijk.

We keuvelden wat en ondertussen stelde ik me voor hoe mooi het daar moest zijn, zo wit en zo veilig. We bliezen samen witte wolkjes. Spoken, zo meende hij, om het zwart weg te jagen. Hij maakte er een eng geluid bij. Heel overtuigend. Als ik het zwart was, zou ik maken dat ik weg kwam. Linksaf!

We gingen naar links. Plotseling werd het stil. Het blauw was nu helemaal verdwenen en het wittige rondje dat niet af was hing er maar zo'n beetje bij. Op mij hoef je niet te rekenen hoor, kijk vooral niet naar mij, leek het te willen zeggen, maar het miste een spraakorgaan en al had het er een, dan zou het daarmee voortgebrachte geluid wegsterven voordat het mijn oren bereiken kon. Fraai was dat.

Dus daar woon jij, hm? Hij antwoordde niet en bleef stokstijf staan. Vlak voor ons doemde een monster op, althans, dat stelde ik me zo voor want feitelijk zag ik helemaal niets of in ieder geval geen monster. Het monster was zwart en angstaanjagend groot, groter dan alle spookjes die we eerder geblazen hadden bij elkaar. Het staarde ons met zwarte ogen aan en liet toen heel langzaam zijn reusachtige onderkaak zakken. Of iets in die geest.

Zijn gezichtje was wit als het wittige rondje dat niet af was. Zijn knuistje omknelde mijn duim, zo stevig dat zijn knokkels verbleekten, hij leek wel aan de stoeptegels vastgenageld. Blaas dan, zei ik zacht, gewoon heel hard blazen. Hij blies, zo hard hij kon. Goedzo. Ik tel tot drie en dan rennen we.

Eén, hij haalde diep en dapper adem. Twee, hij blies, alsof het vanuit zijn tenen komen moest, een superspook. Drie! We renden en renden, dwars door de romp van het enorme, zwarte monster met de hangende onderkaak. We renden en keken niet om. Dat zal hem leren. Ik knikte. Voor de zekerheid blies hij nog een spook. Ik deed mee, je weet immers maar nooit.