How2talk2kids

Soms vind ik zulke leuke of interessante dingen (spelmateriaal, activiteiten en heel veel boeken) dat ik het jammer vind dat ik zelf (nog) geen kind heb. Wanneer een vreemde me vraagt of ik kinderen heb, antwoord ik vaak “ja, een stuk of tachtig”, want zo voelt het toch een beetje. Het zijn wel niet echt mijn kinderen maar het zijn stuk voor stuk wezentjes waar ik me verantwoordelijk voor voel en een bepaalde band mee heb. Zelfs al zie ik sommigen maar een paar uurtjes per week. Ze vormen een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven. Een prima excuus voor al die leuke en boeiende dingetjes, toch?

Een andere manier van communiceren met kinderen

Voorbeeldje: het boek ‘how2talk2kids’ van Adele Faber en Elaine Mazlish. Een praktische handleiding voor effectief en respectvol communiceren met kinderen. De methode is ontstaan in de jaren ’70 en gebaseerd op de theorieën van klinisch psycholoog Haim Ginott. Hij benoemt een aantal vaardigheden voor opvoeders die ervoor kunnen zorgen dat het kind meer verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag en leert om zelf oplossingen te bedenken.

 

• Ontken of negeer de gevoelens van een kind nooit.
• Alleen het gedrag wordt gezien als onacceptabel, niet het kind zelf.
• Depersonaliseer negatieve interactie door alleen het probleem te benoemen (“ik zie een rommelige kamer”) in plaats van te (ver)oordelen.
• Verbind regels aan dingen (“andere kinderen zijn niet om te slaan”).
• Afhankelijkheid is een voedingsbodem voor vijandigheid, laat kinderen zelf doen wat ze zelf kunnen.
• Kinderen moeten leren kiezen, in eerste instantie uit beperkte opties (“wil je vandaag je rode of je blauwe trui aan?”).
• Beperk kritiek tot een specifieke gebeurtenis en gebruik geen woorden als ‘nooit’ of ‘altijd’ (“je luistert nooit” of  “je knoeit altijd”).
• Gebruik geen woorden waarvan je niet wilt dat je kind ze herhaalt.
• Wanneer je houding vijandig is, zullen de door jou genoemde feiten niet overtuigend zijn voor het kind.

  

Dr. Haim Ginott (1922-1973)

Meer zelfvertrouwen en een positiever zelfbeeld

Ginott was naast psycholoog ook kindertherapeut en coach van oudergroepen. Hij leerde opvoeders om kritiek te geven zonder gemeen te worden, om te prijzen zonder een oordeel uit te spreken, om boos te worden zonder te kwetsen en om gevoelens te erkennen zonder die te beoordelen. Hij leerde volwassenen zo te reageren dat kinderen vrijwel automatisch meer op zichzelf gaan vertrouwen, waardoor ze een positief zelfbeeld ontwikkelen.

In dit boek staan elementen die doen denken aan de Solter-methode en ook de ik-boodschap van Gordon komt om ’t hoekje kijken. How2talk2kids werkt zonder straffen-belonen of time-outs. Het biedt alternatieven voor straf waardoor het kind leert dat bepaald gedrag bepaalde consequenties heeft. Belonen wordt vervangen door waarderen, belangstelling tonen en stimuleren. Er wordt veel belang gehecht aan duidelijke, veilige grenzen waarbinnen het kind autonomie en keuze heeft. En de opvoeder leert democratisch te zijn zonder toegeeflijk te worden.

Dankzij How2talk2kids leren ouders en opvoeders te communiceren op een andere manier, waardoor de relatie met het kind in positieve zin verandert. Ouders en opvoeders kunnen beter omgaan met negatieve gevoelens (woede, frustratie) van hun kind. Ze stellen grenzen en er is discipline, terwijl de relatie met het kind goed blijft en zich zelfs verdiept. Het kind neemt verantwoordelijkheid voor zijn gedrag en draagt zelf oplossingen aan. Hierdoor krijgt het kind meer zelfvertrouwen en een positiever zelfbeeld. Ouders ervaren een prettige verandering als ze de vaardigheden toepassen; het kind voelt zich begrepen.

Gekibbel en gesteggel 

Heleen de Hertog (moeder van 4 kinderen) is verantwoordelijk voor de Nederlandse versie van het boek. Deze maand is een nieuw how2talk2kids-boek verschenen: ‘broers en zussen zonder rivaliteit’. Heleen over how2talk2kids:

“Wat ouders nog kunnen leren? Ze kiezen vaak onbewust een kant. Als Thomas zijn kamer heeft opgeruimd, zeggen zijn ouders bijvoorbeeld: kijk eens Bente, hoe goed Thomas heeft opgeruimd. Ze denken dat ze Thomas complimenteren en Bente aansporen ook op te ruimen. In werkelijkheid benadrukken ze de rivaliteit tussen de kinderen. Voor kinderen lijkt het of ouders partij kiezen. De kern van de theorie is dat je niet zegt: stop met ruzie maken, maar dat je het probleem uitlegt, de gevoelens benoemt en de kinderen samen een oplossing laat bedenken. Als dat lukt hebben ze allebei een goed gevoel.”