Revanche tegen de meisjes

J. is een jongen van negen. Een jongen van negen die al een beetje begint te puberen, zo laten zijn soms stoere houding en grootse verhalen blijken. Maar ook een jongen van negen die eigenlijk nog maar een kind is dat gewoon wil spelen. Kortom, een jongen van negen die zich in een hele verwarrende positie bevindt. Een jongen die op het punt staat zijn huidige identiteit los te laten en op zoek is naar een nieuwe versie hiervan.  Ik zie hem continu afwegingen maken. Zal ik meespelen met het verkleedspel van de ene groep of zal ik meelachen met de wat oudere jongens die dit hele spektakel maar kinderachtig vinden? Zal ik vragen wat een Moslim eigenlijk is of zal ik lacherig meegaan in het verhaal van mijn maat die meent dat het iets met slimme mossels te maken heeft? Zal ik bij de meiden gaan zitten om ook een zeepketting te maken of zal ik, zoals de andere jongens, roepen dat het hier naar meisjes stinkt en wegrennen? Steeds weer zie ik zijn twijfel.

Je zult hem maar zijn. Al een beetje groot maar ook nog een beetje klein. Was hij gisteren nog ijverig bezig een ketting te rijgen voor zijn moeder, vandaag is alles wat maar een beetje meisjesachtig is stom, vies en dom. J. is blij dat hij geen meisje is. Hij krijgt pijn in zijn ogen van al dat roze, wordt doof van het gegiechel en snapt niet wat er zo leuk is aan de hele middag een paard kammen. Een vrouw zijn lijkt hem zo mogelijk nog verschrikkelijker. Dan moet je kinderen krijgen (met de kans dat het een meisje wordt…) en altijd poetsen en opruimen. Ja, J. is oprecht blij dat hij een jongen is.

Nadat ik zijn verhaal heb aangehoord ga ik, zoals het een vrouw betaamt, de vaatwasser inruimen. Als ik terug kom, zit hij nog altijd aan tafel. Ellebogen op tafel, hoofd rustend op zijn vuisten, een lichaam dat al ietwat slungelig is hangt op een stoel. “Zo jongen” zeg ik tegen hem “wat wil je gaan doen?”. J. haalt zijn schouders op. Hij weet het niet. Hij verveelt zich. Hij heeft niets te doen. S. die van dezelfde leeftijd is en naast hem zit, lijkt dezelfde mening toegedaan. Voor de grap opper ik dat ze zich nuttig kunnen maken door alle ramen in het pand te wassen. Ik verwacht natuurlijk een luid protest aangezien dit in J.’s optiek wel een vrouwenklus moet zijn. Tegen al mijn verwachtingen in springen de jongens op en roepen heel hard “Ja! Mag dat echt?!”.

Ik haal een emmer, spons, zeem en trekker. J. vult de emmer met warm water en ik laat hem er wat schoonmaakazijn in gieten. Na een korte instructie verdelen ze de taken en gaan ze aan de slag. Ik voorspel dat ze het binnen tien minuten voor gezien houden of dat deze activiteit  binnen tien minuten uitloopt op een waterballet. Weer krijg ik geen gelijk. Na een half uur zijn alle ramen in de acht-plusruimte streeploos schoon. Er ligt geen druppel water op de vloer. De jongens werken samen alsof ze al jaren niets anders doen. Stralend kijken ze me aan. “Hoe vind je het juf? Ziet er goed uit he?”. Ik voel me een beetje schuldig dat ik er zo weinig vertrouwen in had en hoop dat mijn vooroordeel hen volledig is ontgaan. Ik complimenteer hen met hun uitstekende werk en vind het goed dat ze de rest van de ramen ook wassen. Twee oudere jongens bekijken het tafereel en beginnen te lachen. “Hahaha, meisjes!” roepen ze. J. en S. gaan echter onverstoorbaar door met hun missie.

Anderhalf uur later blinken de ruiten als nooit tevoren. Ik deel nog meer complimenten uit en laat ook de andere leidsters hun werk bewonderen. J. glimt bijna net zoals de ramen.

“Dat hebben jullie echt fantastisch gedaan” zeg ik. “Ja he” antwoordt J. zichtbaar tevreden en zonder enige twijfel “zo goed kan zelfs een meisje het niet!”