Of ik soms gek ben

Huiswerkuurtje met de acht-plussers. De jongens moeten sommen maken en omdat ze zich ergens anders niet kunnen concentreren mogen ze in ons kantoortje zitten. Ik wens hen succes en laat ze ploeteren. Als ik vijf minuten later door het raam spiek, zie ik dat het geploeter voornamelijk bestaat uit pennen ombuigen, gummetjes schieten en kladblaadjes veranderen in vliegtuigjes (of straaljagers, die fout bega ik niet nog eens).

Ik loop naar binnen om iets te kopieëren. “Zo rekenwonders, lukt het een beetje?” vraag ik. Zuchtend en steunend en met  heel moeilijke gezichten laten ze hun rekenbladen zien. “Kijk dan hoeveel we moeten doen!” zegt M. terwijl hij met zijn armen over elkaar onderuit zakt. “Het is gewoon kinderarbeid!” roept S. die het voorbeeld van M. volgt en ook moedeloos onderuit zakt. Ik lach en zeg dat ze het inderdaad heel zwaar moeten hebben. Dit wordt beaamd met een luid “JA!” in stereo.

“U heeft makkelijk praten, u hoeft geen huiswerk meer te maken” verzucht S. Daar maakt hij een inschattingsfout. “Toch wel” zeg ik “en ik durf te wedden dat je niet wilt ruilen.” Met een blik vol ongeloof staart hij me aan en ik verklaar dat ik op een school voor volwassenen zit, hier flink voor moet studeren en ook nog eens bakken vol huiswerk mee krijg.

S. fronst zijn wenkbrauwen in een grote denkrimpel en vraagt dan op uiterst serieuze toon of ik misschien gek ben. Vervolgens slaat de angst toe en vraagt hij voorzichtig of hij ook nog naar school moet als hij zo oud is als ik. “Nee hoor,” zeg ik “ik heb er zelf voor gekozen en volg nu alleen vakken die ik zelf leuk vind en huiswerk hoort daar nu eenmaal bij.” De jongens kijken elkaar aan en lijken stilzwijgend overeen te komen dat ik tóch gek ben.

S. besluit dat hij wel wil ruilen want hij is écht niet van plan om dat hele blad af te maken. Als ik al zijn sommen maak (wat een slecht idee is aangezien mijn rekenkundige vermogens aan discalculi grenzen) dan maakt hij mijn huiswerk. “Prima!” zeg ik en ik gris het rekenblad onder zijn neus vandaan. “En wat moet ik dan doen?” vraagt S. Ik maak een mooie opsomming van mijn lopende opdrachten. Een scriptie schrijven, een rollenspel voorbereiden, een intervisiebijeenkomst uitwerken, een eindpresentatie in elkaar zetten, een VIB-opdracht doen, een teamanalyse maken en een leidster ‘on the job’ coachen. S. knippert met zijn ogen. “Succes, moet over twee weken af zijn, graag zonder spelfouten!” roep ik lachend en dan maak ik me snel uit de voeten met zijn sommen.

Ik krijg twee protesterende knullen achter me aan en al snel heeft S. zijn rekenblad weer uit mijn hand gegrist. “Laat maar, ik doe het zelf wel!” zegt S. Ik vraag of hij het zeker weet, mijn opdrachten zijn immers veel leuker dan zijn saaie sommen. “Mijn aanbod staat nog steeds hoor” probeer ik nog eens. “Ja dag, ik ben niet gék!”.