Met de kids naar de film. Ik krijg de drukke ukken onder mijn hoede. Jongens; fluisteren in plaats van gillen, op je klapfautuil blijven zitten in plaats van hem als trampoline dan wel schietstoel te gebruiken, popcorn graag in je mond in plaats van in de juf haar nek en niet aan de schouders van degene voor je gaan hangen! Een paar meter ducttape en wat dwangbuisjes waren geen overbodige luxe geweest.
T: "Juf, waar zijn we eigenlijk?"
Ik: "In de bioscoop."
T: "Oh. Wat is dat, biospook? Eng?"
Ik: "Nee. Straks gaat dat gordijn open en dan komt er een reusachtige televisie tevoorschijn, dan gaan we een hele grote film kijken."
T: "Oh..."
Vijf minuten later: "Juf, waar is de afstandbediening dan? Ik wil wat anders kijken."
Ditzelfde drukke ukkie presteert het om vlak na de plaspauze, waarin hij ab-so-luut niet hoefde te plassen, in mijn oor te fluisteren dat hij moet plassen.
"Kan niet" zeg ik.
"Maar ik moet écht plassen" fluistert hij.
"Maar je bent net geweest, wacht maar tot het licht weer aan gaat" sis ik terug.
Dat pikt mijn drukke uk niet. Hij klimt op zijn klapstoel en schreeuwt uit volle borst: "maar ik moet echt SUPERNODIG!".
Kids. Gotta love 'em.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat hier je reactie achter